Kepencut Ayune

Wis dadi adate bocah kost-kostan yen kudu ngirit sangu kiriman saka ngomah. Apa maneh yen isih kuliyah lan durung nyekel gawe babar pisan. Lan kuliyahe iku ing sawijining kutha sing gedhene kaya Surabaya. Apa-apa kudu mbayar, pancen yen dipikir-pikir ngono pancen luwih penak kuliyah ana ngomah. Saliyane bisa luwih ngirit uga bisa rada ngenthengake wong tuwa anggene mbiyayani kuliyah. Nanging merga jurusan sing dakpilih iki anane mung ana ing Surabaya dadi gelem ora gelem aku kudu ngekost ana ing Surabaya.

Jujur wae aku iki tipe wong sing krasanan dadi yen wis ngrasa bosen marang kost-kostan sing dakkosti aku mesthi pindhah. Senanjan  anggenku kost iku mau isih telung wulan yen wis ngrasa ora krasan aku mesthi pindhah lan ora ana sing bisa nggondheli aku. Yen dakitung-itung sasuwene kuliyah wolung semester wis luwih saka limang kost-kostan sing dakpanggoni. Rata-rata sing njalari aku ora krasan yaiku solah bawane ibu kost sing cerewet lan cethile ngalah-ngalahke bang thithil wae. Durung jatuh tempo wae mesthi wis dijaluki dhuwik kostan. Yen wis nemoni ibu kost modhel kaya mangkono ora ana telung dina aku bakal oncat saka papan kono lan golek kost-kostan liya sing ibu koste bisa mangerteni kahanane anak koste.

Nanging nyatane ing surabaya kuwi angel banget nggoleki ibu kost sng bisa mangerteni kahanane anak kose. Rata-rata ibu kost kang ana ing dhaerah kampusku nduweni patrap kang padha. Kaya ibu kostku sing keri iki wis cerewet tur cethile jian ora umum. Obah saobah sing ditindakake dening anak kostse mesthi diluputake. Nganti ana bocah sing kost lagi sedina langsung pindhah merga ora kuwat ngadhepi ibu kostku. Anehe ing kostku sing keri iki aku rada krasan yen dibandhingake klawan kost-kostanku sing biyen. Sing njalari krasan iki mau ora perkara kost-kostane sing murah utawa panggene sing kepenak. Nanging merga pitepunganku klawan kenya ayu sing dodolan tahu ing sacedhake kostku.

Kenalku klawan kenya ayu sing bakul tahu iku pancen ora sengaja. Wiwit jaman semester siji biyen aku wis biyasa masak sega dhewe dene lawuhe kari golek ing warung-warung kang sumebar ing kawasan kampus. Wektu iku kampus nepaki lagi liburan lan akeh warung-warung kang tutup. Beras sing dakmasak wis malih rupa dadi sega lan weteng iki wis ora kena diapusi lan njaluk enggal diisi. Senajan wektu iku Surabaya lagi disawuri udan grimis saka langit nanging ora bisa ngalang-ngalangi jangkahku kanggo golek adune sega.

Sawise muter-muter sepuluh gang nanging durung daktemoni anane tandha-tandha warung sing bukak. Nalika teka ing gang pitu ana warung bukak. Meruhi kahanan kang kaya mangkono kuwi aku ngrasa marem jalaran sega sing ana ing kamar kostku ora suwe maneh bakal mlebu menyang wetengku. Lan cacing-cacing sing wis wiwit sore mau protes enggal mandheg anggene protes. Tibane apa sing dumadi sabanjure ora kaya sing dakkarepake warung kuwi ora ngedol lawuh lan menawa gelem tuku kudu tuku sasegane. Meruhi kahanan kang kaya mangkono aku banjur mundur lan golek papan liya sing gelem ngedol lawuh wae.

Anggenku nerusake laku nganti gang telu ing kono aku ngincer bakul gorengan langgananku. Apese bakul gorengan langgananku iku mau ora dodol. Jarene wong-wong sing ana sakiwa tengene kono panjenengane lagi ngeterake manten menyang mojokerto. Ing njero ati aku banjur mbatin, “kojur tenan iki mengko, mosok kudu mutih?”

Nalika pengarep-arepku kanggo golek adune sega sing wis mateng iku pupus saka kadohan aku nyawang ana lampu ublik kang manggon ora adoh saka bakul tahu langgananku. Yen weruh sasmita kaya mangkono aku percaya yen ing kana mesthi dodolan gorengan. Ora suwe-suwe langsung wae aku mlayu menyang papan kang ana lampu ublike iku. Kaya ngapa senengku bareng cedhak saka kono aku weruh tahu goreng kang nggodha banget. Tahune gedhe-gedhe lan katone gurih banget tur isih kemendheng jalaran isih nembe diangkat saka wajan.

Ing kono aku tolah-toleh merga ora nyumurupi ana ngendi bakule. Amarga wis ora tahan ngempet rasa ngelihe weteng aku banjur cluluk.

“Bu, tumbas bu?”

Anggenku ngambali ana kaping telu nanging bakule tahu ora mangsuli babar pisan. Banjur nalika anggenku cluluk kaping papat saka arah wetan ana sawijining kenya nganggo kaos oblong lan clana jeans sadengkul nyedhaki rombong tahu kuwi. Saya cedhak saya katon yen kenya kuwi isih enom tur ayu banget banget. Ayune ayu alami tanpa nganggo make-up kayadene sing ditindakake dening kenya jaman saiki. Saliyane iku sing ndadekake aku kepranan sandhang penganggo sing digawe iku sederhana banget beda adoh yenditandhingake klawan kanca-kanca kuliyahku. Endi sing niru selebritis korea, endi amrik lah pokoke rena-rena. Tapi kenya iki senajan nganggo sandhang penganggo kang sederhana tetep katon ayune lan ora ngalongi ayune barang sacuwil-cuwila. Wiwitane dakkira yen kenya iku uga arep tuku padha karo aku. Nanging tibane aku kliru, kenya ayu kuwi jebule  sing dodolan tahu.

“Ngersakake pinten mas? Sepurane mas iki mau mentas golek uyah ana toko sebelah” kandhane kenya kuwi.

Aku ngrasa kisinan amarga mau wis nyeluk ibu marang dheweke. Sinambi ngempet isin aku banjur mangsuli.

“Anu mbak tigang ewu mawon,” kandhaku.

“Ndamel petis napa mboten mas.”

“Mboten wae, mbak nanging lomboke radi kathah nggih” panjalukku.

“Iya, Mas.”

Ora watara suwe tahu sing tak pesen dielungake dening kenya kuwi. Nalika nampa tahu kang dielungake dening kenya kuwi atiku dadi trataban. Untunge aku bisa ngendalekake awak saengga ora katon grogi. Bubar nampa tahu saka dheweke aku langsung mulih menyang kost-kostan.

Tekan kost-kostan aku langsung njupuk piring lan tahu kang mentas tak tuku langsung taksaut. Ora kelalen kecap sewu telunan uga tak suwek lan tak campur dadi siji karo sega lan tahu. Pancen mung lawuhan tahu lan kecap nanging aku muji syukur marang Gusti awit ing dina iki aku isih diparingi rejeki bisa mangan nganti wareg.

Mbuh kena daya apa wiwit kedadeyan iku aku tansah kelingan terus karo kenya kang dodolan tahu kasebut. Sedina wae ora tuku tahune ana rasa kang ora kepenak ing njero dhadha. Senajan ing dina kasebut aku ditukokake lawuh sate dening kancaku sing mentas jadian nanging aku ngrasa isih kurang yen durung tuku tahu ing rombonge kenya ayu kasebut.  Aku banjur mbatin. Kira-kira “Apa iki sing diarani cinta pada pandangan pertama?”

Amarga ing njero dhadha isih ana rasa ngganjel merg pengin ngerti sapa jenenge kenya ayu kuwi. Pepinginan kanggo mangerteni sapa sejatine kenya ayu sing bakul tahu iku ora bisa diempet maneh aku banjur njaluk tulung menyang kancaku wadon sing kebenaran ngekos ora adoh saka panggenane kenya ayu kang bakul tahu kuwi kanggo meruhi sapa sejatine dheweke.

Seminggu candhake kancaku kuwi wis ngerti sapa sejatine kenya ayu kang bakul tahu kuwi. Nanging kancaku wadon kuwi tibane ora gelem gratisan anggene nindakake panjalukku kasebut. Dheweke njaluk bebana arupa martabak Holand kang kawentar enak. Mbuh merga lagi kasmaran utawa merga perkara liya wekasane aku nyarujuki pepinginane kancaku wadon kasebut. Sawise tuku  martabak Holand aku langsung marani kancaku wadon kasebut.

Ing sadawane dalan antarane papan anggenku tuku martabak Holand tumuju menyang kost-kostane kancaku wadon kuwi gegambaran kenya ayu bakul tahu kuwi nglenggana ing pikiranku. Aku dadi mesam-mesem dhewe perkara dikira aku wong edan aku ora nggas penting dina ik aku bakal weruh sapa sejatine kenya ayu bakul tahu sing wis kasil ndudut pangrasaku.

Satekane kost-kostane langsung wae kancaku wadon kuwi dak telpon.

“Halo, Fit saiki aku wis ana ngarep kostmu enggal metua iki pesenanmu wis dakgawakake?”

“iki Deni ya?”

“iya, sapa maneh dadak macak lali nomerku ora kok simpen ta?”

“Hp-ku mari rusak Den dadi nomermu lan nomerek kanca-kanca ilang kabeh.”

“O,alah ngono ta? Ayo ndang gage metu selak ora sabar aku!”

“Oke bos, sedhilut maneh iki lagi nembe sembahyang aku.”

Ora watara suwe Fitri metu saka njero kost-kostane lan mlayu banjur nyaut plastik kang ana tanganku. Bareng dipesthekake yen martabak sing dakgawa iku pancen martabak Holand temenan banjur Fitri ngomong.

“Sadurunge sepurane sing akeh lo Den ya yen kabar sing bakal kok weruhi iki ora kaya sing kok karepake.”

“Wis ta, critaa sapa jenenge aln asline ngendi?”

“Ya aku bakal ngomong sapa sejatine dheweke. Bakul tahu sing ayu tur ws kasil nyolong atimu kae jenenge Ririn asline saka Trenggalek...”

“Terus” Durung rampung anggone Fitri ngomong kepeksa dakpunggel.

“Ah, rungokna dhisik ta yen aku crita” Fitri katon mangkel wektu takpunggel critane.

“Dheweke iku ana kene merga melu bojone kerja ana surabaya. yen kowe kepingin ngerti kost-kostane dakterke.”

Keprungu tembung ngetutake bojone kerja menyang Surabaya langsung ilang dayaku senajan ing ati ora trima merga kenya sing tak senengi di duweni wong liya nanging aku kudu lila legawa. Menawa iku wis dadi pesthining Gusti. Aku isih dheleg-dheleg nampa kasunyatan kuwi. Fitri sing nyawang aku dheleg-dheleg terus kanthi sengaja muterake lagune Didi Kempot sing judule “Jambu Alas” keprungu lagu kuwi dadi tansaya sumpeg rasane dhadha. Nasib...nasibbb batinku.