Widya Ora Pengin dadi Yuyu

Samungkure lomba kang dianakake kanggo mengeti kamardikan negara Indonesia wulan wingi ana polatan beda kang dituduhake dening Widya. Ing lomba nari kang dianakake sekolahane wingi Widya mung kasil pikantuk juara harapan III. Kamangka ing lomba-lomba tari kang dianakake sadurunge biyasane Widya bisa ngrengkuh asil kang luih apik yaiku kasil bisa mlebu tiga besar. Saka anggone kalah nalika lomba kang dianakake ing wulan wingi kuwi saiki Widya malih dadi bocah kang sugetan.

Dheweke saiki gampang banget nesu. Mbuh iku karo kaluargane mligine adhike kang isih cilik uga nesu marang kabeh kancane. Senajan kancane iku mung guyon nanging anggone nangkep guyon kang ditindakake dening kancane Widya nganggep guyone kancane iku temenan.

Wiwitane pancen bapak lan ibune mung ngejarke wae owah-owahan kang dumadi ana ing anake kasebut. Bapak lan ibune wiwitane apa kang dumadi marang anake kasebut lumrah. Nanging sawise wis ana sewulan saka sawise anggone kalah nalika lomba nari kasebut baka lan ibune ngrasa sumelang. Jalaran saiki Widya wis ora gelem latian nari maneh. Kamangka biyen nalika durung melu lomba iku dheweke sregep banget anggone latian nari. Saliyane latian nari ana sanggar dheweke uga latian nari marang bulike kang nduweni kaprigelan nari.

Wis bola-bali bapak lan ibune ngomongi amrih Widya gelem nari maneh. Jalaran arepa kaya ngapa sing jenenge kaprigelan kayadene kaprigelan nari yen ora dilatih terus mesthi wae bakate mau ora bakal ngrembaka lan kepara bakate mau bisa-bisa ora katon maneh. Wiitane bapak lan ibune ngomongi anake kasebut kanthi cara kang terang-terangan sing isine njaluk supaya Widya gelem latihan nari maneh. Nanging apa kang dijaluk dening bapak lan ibune iku mau ditolak. Kaya kedadeyan kang dumadi ing sore iku.

“Wid, bapak kok is suwe ora weruh awakmu latian nari maneh ta?” pitakone bapake.

“Mboten pak, percuma mawon kula sregep latian yen wekasane wonten lomba wingi kula kalah kalian kanca kula ingkang mboten nate latian pak” ujare Widya.

“Tapi kan ya ora kena ngono hlo nduk. Sing jenenge kaprigelan kuwi yen ora dilatih kanthi teratur mesthine kaprigelan kang kokduweni iku ora bakalan ngrembaka” tambahe bapake.

“Ah, mangke-mangke mawon pak, menawi badhe wonten lomba mawon kula kebut anggen kula latian. Napa malih kula mireng kabar ngenani menangipun Resty wonten lomba wingi menika jalaran Resty menika sedheripun salah setunggiling guru wonten sekolahan kula pak. Mula saking niku para juri langkung milih Resty ingkang dados juara.”

“Hlo, awakmu kok malah nduweni pangrira kaya mangkono ndhuk. Resty juara iku pancen anggone nari wektu iku luwih luwes tinimbang peserta liyane. Mula pantes yen para juru milih Rsty sing dadi juarane.”

Sawise bapake Widya ngomong kaya mangkono  Widya mung meneng wae lan ora njawab apa kang dikandhakake dening bapake. Sabanjure Widya diceluk dening ibuke amrih ngewangi ibuke kang nyepakake dhaharan sore.

Nalika Widya menyat ninggalake teras ngarep bapake banjur mbatin lan mikir kudu golek cara liya kanggo nyadharake Widya yen apa kang ditindakake iku ora apik. Bapake ngert yen anake kuwi nduwe bakat nari kang gedhe lan kudu terus diasah kaprigelane. Wekasane bapake nemu cara kanggo nyadharake Widya lan cara iku bakal ditrepake mengko bengi.

Bubar mangan bengi kaya padatane kabeh kaluwargane Widya mesthi ngumpul ana ing ruwang kaluwarga. Bapake Widya maca koran, ibuke nglempiti klambi dene Widya lagi nyorat-nyoret buku gambare.

Nalika Widya lagi asyik anggone nggambar dumadakan bapake takon marang anake.

“Ndhuk sesuk rak ya liburan, awakmu kira-kira repot apa ora?” pitakone bapake.

“Mboten pak. Wonten napa nggih?”

“Nek awakmu ora ana acara sesuk ayo melu bapak mancing yuyu kang ana ing tambake pakdhe Harun!” pangajake bapake.

“Saestu pak? Nggih kula purun kula sampun dangu mboten maem yuyu. Bu, mangke njenengan masakaken yuyu kados rumiyin nggih!”

Ibune sing meruhi kelakuane anake kang kaya mangkono kuwi mung mesem wae. Dene widya sing keprungu pangajake bapake kuwi katon seneng banget. Jalaran wiwit cilik biyen dheweke kuwi seneng banget maem nganggo lawuh yuyu tambak. Sesuke isih esuk banget Widya wis tangi. Lan sawise adus sarta sarapan Widya langsung mbonceng ana mburine bapake.

Sawise teka ing tambake Pakdhe Harun piranti kanggo mancing yuyu kuwi ditokake dening bapake saka wadhahe. Sawise pirantine dipasang banjur bapake Widya nguncalake pancinge menyang tambak. Weruh cara mancinge bapake kang kaya mangkono kuwi Widya ngrasa nggumun banjur takon menyang bapake.

“Hlo pak kok pancinge namung mekaten napa nggih saged angsal yuyu?” pitakone Widya.

“Ya, genah isa ta. Awakmu mesthi bingung ya weruh piranti pancing sing digunakake dening bapak.”

“Inggih pak.”

“Sik delengen kanthi premati mengko yen wis oleh yuyu bakal dakcritane kena apa pancing sing digunakake dening bapak mung kaya ngene.”

Ora watara suwe bapake Widya kasil ngangkat yuyu sing lumayan gedhe. Bareng diangkat yuyu mau banjur diwadhahi ana panci. Kaya janjine mau bapake Widya banjur crita ngenani piranti pancing sing digunakake kuwi.

“Ngene ya ndhuk bapak nggunakake piranti kaya mangkene iki jalaran bapak wis ngerti sipate yuyu. Yen pengin mancing yuyu ngono sejatine ora perlu nganggo pakan kang neka-neka. Cukup nganggo pring, tali, lan watu. Watu sing bapak daktalekake ana pancinge bapak iku sengaja dipasang kanggo ngganggu yuyu. Saka anggone keganggi dening watu iki mau yuyu kasebut bakal njepit taline kanthi rosa lan sawise iku kari diangkat wae. Mulane awakmu aja kaya sing gampang nesu jalaran nesu iku mebayani banget” kandhane bapake.

Keprungu apa sing dikandhakake bapake kasebut Widya mung meneng wae. Dheweke mung mbatin lan ngrasakake apa sing wis ditindakake sawetara dina iki pancen salah. Dheweke kerep uring-uringan tanpa sebab. Ing njero atine dheweke nduweni tekad ora bakal gampang nesu maneh. Samungkure kuwi sawise dirasa cukup anggone mancing bapak lan anak iku banjur mulih. Ing panci iku ana yuyu cacah rong puluh lan wis dirasa luwih saka cukup yen mung digawe lawuh dina iki.

Satekane ngomah yuyu mau banjur dideleh ana pawon. Wektu ndeleh ana pawon iku Widya ndelok kelakuane yuyu mau kanthi premati. Ing atine nggumun kena apa yuyu iku ora ana sing kasil bisa metu saka panci kuwi. Kamangka yen miturut pamikire mesthine yuyu kuwi bisa ucul kanthi gampang.

Weruh anake kang ndulu yuyu mau kanthi premati ibuke sing nyawang tumindake anake kawit mau banjur ngomong marang anake.

“Ndhuk, mesthine awakmu bingung kena apa yuyu iku ora bisa metu?”

“Inggih bu. Kula bingung kenging menapa yuyu mau mboten saged medal saking panci kamangka miturut kula mesthine yuyu niki lak nggih saged ucul kanthi gampang” ujare Widya.

“Ngene ya ndhuk dakkandhani. Sejatine yuyu iku bisa wae ucul kanthi gampang. Ananging anane yuyu mau ora bisa ucul jalaran iku kabeh merga sipat iren kang diduweni dening yuyu iku dhewe. Coba delengen saben-saben ana kancane kang arep metu yuyu sing sijine mesthi nggandholi utawa nggeret siji kan sijine. Iku ngono ditindakake yuyu-yuyu kuwi jalaran kewan yuyu iku padha nduweni sipat iren marang siji lan sijine. Ora seneng yen ndeleng kancane kasil mungah saka panci iki. Mula ibu njaluk menyang awakmu aja dadi kaya yuyu sing nduweni sipat iren ya ndhuk” panjaluke ibuke marang anake.

“Inggih,Bu” wangsulane Widya.  

Sawise keprungu apa kang dingendikake dening ibuke iku mau Wdya sadar yen anggone ora gelem nari iku sejatine adhedhasar rasa iri marang Resty sing wis kasil ngrengkuh juara nalika ana lomba kang dianakake ing sekolahe wingi. Mula sawise ngerti apa kang dingendikake dening bapak lan ibuke kasebut dheweke ngrasa yen sasuwene iki dheweke wis tumindak kayadene kang ditindakake dening yuyu. Amarga dheweke ora gelem kaya nasib kang bakal tumiba marang yuyu banjur dheweke nduweni tekad bakal ngrubah sekabehane sikape sing sasuwene iki mung ngrugekake awake dhewe.